مقایسه‌ی تصاویر طلوع و غروب در شاهنامه با ‏خسرو و شیرین

در روند تبدیل کلام از سطح عادی به سطح ادبی و هنری، تصاویر شاعرانه ‏یا صور خیال نقشی انکارناپذیر دارند. تصویر‌آفرینی‌های هر شاعر، ریشه در زندگی ‏بیرونی و درونی و شخصیت آن شاعر دارد که آگاهانه یا ناآگاهانه در شعر او تجلی ‏می‌یابد.‏ از برجسته‌ترین زمینه‌های استفاده از تصاویر، توصیف طبیعت است. در ‏میان توصیفات متنوع و رنگارنگ از طبیعت در شعر فارسی، منظره‌ی طلوع و ‏غروب، درخششی خاص دارد.‏ هدف کلی این پژوهش، بررسی تصاویر طلوع و غروب در دو اثر برجسته ‏ادب فارسی، یعنی شاهنامه و خسرو و شیرین است. فردوسی و نظامی در توصیف ‏دمیدن صبح و فرا رسیدن شب، تصاویر متنوع و رنگارنگی آفریده‌اند که تأمل در ‏آن‌ها خواننده را با گوشه‌ای از هنرنمایی این دو شاعر برجسته و ارزش بلاغی کار ‏آن‌ها آشنا می‌کند. در این مقاله تصاویر از جنبه‌های گوناگونی مانند چگونگی کاربرد ‏رنگ‌ها، عناصر اشرافی، سپاهی و عناصر برگرفته از طبیعت، بررسی شده است.‏